Ποια ήταν η Άντα Τσάκα

Επειδή το ιστολόγιο αυτό, καθώς και όλο το διδακτικό υλικό που περιέχει, είναι αφιερωμένο στην μνήμη της Άντας Τσάκα -χωρίς την οποία άλλωστε, η ιδέα που οδήγησε στην δημιουργία αυτού του ιστολογίου, δεν θα είχε υπάρξει- θεώρησα σωστό στον εν λόγω διαδικτυακό τόπο να φιλοξενείται και μία σελίδα που θα μιλά για εκείνη και το έργο της. Παρακάτω, παραθέτω αυτούσιο το κείμενο της αδελφικής φίλης και συναδέλφου της Άντας Τσάκα, της κυρίας Χριστίνας Φραγκούλη, την οποία και ευχαριστώ θερμά για το ότι δέχτηκε να γράψει αυτά τα λίγα λόγια, για όποιον επισκέπτη του παρόντος ιστοτόπου θελήσει να μάθει κάτι παραπάνω για το ποια πραγματικά ήταν η Άντα Τσάκα και για το τι σήμαινε η απώλειά της για όλους όσους την αγαπούσαν και την γνώριζαν.

«Θα πουν για ’μέ πως ήμουνα στο τέλος του χειμώνα
λουλούδι που δεν άντεξε στο γύρισμα του αιώνα.»

(Χαΐνηδες, Μακρύς χειμώνας)

Την Άντα τη χάσαμε νωρίς. Φεύγοντας, όμως, άφησε πλούσια παρακαταθήκη· νέους και νέες -τότε παιδιά-, που είχαν την τύχη να απολαύσουν τη μαγεία της γνώσης στην οποία ακούραστα τούς μυούσε. Είχαν την τύχη να συναντήσουν στα σχολικά χρόνια τους μία φωτισμένη παιδαγωγό, με αυξημένες πνευματικές ικανότητες, ανεξάντλητες γνώσεις, άφθονα ψυχικά χαρίσματα και σπάνιες αρετές. Μία παιδαγωγό, που, με τη μακροθυμία της και την άνευ όρων αγάπη της, έσκυβε πάνω στα προβλήματα των παιδιών, τα όποια -έλεγαν χαρακτηριστικά- «έχασαν μία συγγενή.» Η πρόωρη απώλεια της Άντας συνιστά απώλεια μιας σπουδαίας φιλολόγου, μιας άξιας παιδαγωγού, ενός ανθρώπου με ήθος, αξίες και ιδανικά που σπανίζουν στις μέρες μας. Συνιστά απώλεια ενός ανθρώπου από αυτούς που έχει ανάγκη η κοινωνία μας, ενός ανθρώπου που έκανε πράξη το «Πολεμάμε, γιατί έτσι μας αρέσει» του Νίκου Καζαντζάκη. Τυχερά τα παιδιά, τυχεροί όσοι τη γνωρίσαμε, εκλεκτή η οικογένειά της.

Όλοι εμείς οφείλουμε ευγνωμοσύνη στη σπάνια μητέρα της, που την καθοδήγησε στη ζωή, που τη θωράκισε με χριστιανικές αρχές και αξίες, που στάθηκε με μητρική αυταπάρνηση δίπλα της και που αποτέλεσε -δικαίως- για την Άντα φάρο σε όλη τη ζωή της.

Ευχαριστίες θερμές οφείλουμε στον Λεωνίδα-Βασίλειο Μανιάτη, που είχε τη συγκινητική ευαισθησία να ολοκληρώσει το πόνημα αυτό εις μνήμην της και να το διαθέσει αφιλοκερδώς. Προσωπικές ευχαριστίες τού οφείλω για τον πρόσθετο λόγο ότι με εμπιστεύθηκε και μου έδωσε τη δυνατότητα να γράψω αυτά τα λόγια για τη φίλη μου… Πάντα καταλήγω αναπόφευκτα στην ίδια αλήθεια: Τα λόγια είναι πολύ φτωχά για να αποδώσουν αυτό που ήταν η Άντα…

Χριστίνα Φραγκούλη

Για να διαβάσετε τι έγραψαν ορισμένοι από τους παλαιούς μαθητές της Άντας Τσάκα για εκείνη, κάντε κλικ εδώ.